Fic Hope and Motomi

เนื้อเรื่อง

ในตอนคืนที่ภูเขาโมโตมิก็มองดวงจันทร์แล้วเดินเล่นไปมา แล้วไปเดินเล่นอย่างไกลก็เจอทหารหน่วยนึงมาจับโมโตมิ แล้วทหารหน่วยนั้นก็พาโมโตมิมาที่กองทัพทหารหน่วยนั้น แล้วทหารหน่วยนั้นก็พาโมโตมิให้มาเจอกับผู้ชายคนนึง ซึ่งเป็นหัวหน้าหน่วย มีชื่อว่า "โฮป เอสท์เฮม" 

โฮป : เธอคนนั้นน่ะ เป็นใคร? 

ลูกน้องทหาร : เขาเป็นเด็กที่เดกินเล่นแถวนี้ล่ะครับ ท่านหัวหน้า

โฮป : อืม งั้นปล่อยเธอไปชะ แล้วให้มาคุยกับเรา 

ลูกน้องทหาร : ครับผม 

             แล้วทหารก็ปล่อยโมโตมิออก เพื่อที่จะให้โมโตมิพูดคุยกับโฮป 

โฮป : ไง 

โมโตมิ : อ...เอ๊ะ ส..สวัสดีนะ 

โฮป : เธอเป็นใครกัน?

โมโตมิ : ร...เราชื่อ โมริ โมโตมิ อายุ 14ปี ยินดีที่ได้รู้จักนะ...

โฮป : อืม ส่วนเรา โฮป เอสท์เฮม อายุ 24 ปี ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน โมริ

โมโตมิ : ร...เรียกเราว่าโมโตมิ ก็ได้นะ

โฮป : ได้ ว่าแต่เธอมาทำอะไรอยู่ที่นี้ล่ะ?

โมโตมิ : เอ่อ....ก็...สำรวจสถานที่ต่างๆน่ะ 

โฮป : งั้นเหรอ เธอเป็นคนสำรวจสถานที่เหรอ?

โมโตมิ : ช...ใช่ เราชอบสำรวจเพื่อที่จะหาข้อมูลน่ะ 

โฮป : เก่งดีนิ อายุแค่นี้ งั้นมาเข้ามาเป็นสมาชิกในหน่วยของเรามั้ย?

           โฮปก็ถามโมโตมิด้วยความยินดี แล้วโมโตมิก็ยอมที่จะเข้าสมาชิกในหน่วยของโฮป พร้อมกับยิ้มแล้วหน้าแดงด้วย

โมโตมิ : อื้อ เข้าสิ 

โฮป : งั้นเธอก็ไปสำรวจกับเราทุกครั้งนะ

โมโตมิ : อื้อ เข้าใจแล้ว เอ่อ....เราขอเรียกเธอว่า "พี่ชายโฮป" ได้เปล่า? 

         ในเมื่อที่โมโตมิได้เข้าหน่วยของโฮปแล้ว โมโตมิก็ขอร้องและมองด้วยสายตาอ่อนไหวขึ้นมาทันที

โฮป : ได้ 

โมโตมิ : อ..อื้อ ข..ขอบใจนะ 

โฮป : ไม่เป็นไร 

โมโตมิ : อ..เอ่อ...พ..พี่ชายโฮป...ค...คือว่า......

โฮป : มีอะไรงั้นเหรอ? โมโตมิ 

โมโตมิ : ถ...ถ้าไม่รังเกียจ ช...ช่วยรับคุกกี้กล่องนี้ด้วยจะได้มั้ย?

         โมโตมิก็รู้สึกตื่นเต้น และ ใจเต้น กับ โฮป ขึ้นมา แล้วก็เอากล่องสีเขียวรูปหัวใจที่ใส่คุกกี้ไว้ในกล่อง เอาไปให้โฮป แล้วโฮปก็รับกล่องคุกกี้จากมือของโมโตมิ ด้วยความหวังดี 

โฮป : ได้ จะรับสิ่งนี้ไว้ล่ะกัน 

โมโตมิ : อ..อื้อ  

โฮป : จริงสิ ถ้าเราว่าง เราจะลองทานคุกกี้ที่เธอให้ล่ะกัน

โมโตมิ : อ..อื้อ อ๊ะ ถึงเวลาต้องไปแล้วสิ 

โฮป : นั้นสินะ งั้นถ้าว่างๆ มาหาเราด้วยก็ได้นะ 

โมโตมิ : อื้อ อ..เอ่อ...จริงสิ..พ..พี่ชายโฮป

โฮป : หือ? อะไรงั้นเหรอ? 

โมโตมิ : ขอบใจมากๆเลยนะ 

            ก่อนที่โมโตมิจะเดินกลับบ้าน โมโตมิก็ยิ้มหน้าแดงแล้วกล่าวขอบคุณให้กับโฮป 

โฮป : ไม่เป็นไร 

โมโตมิ : งั้นไปล่ะนะ 

โฮป : บาย 

โมโตมิ : อื้อ 

           โมโตมิก็บอกลากับโฮป แล้วโมโตมิก็เดินทางกลับบ้านอย่างอารมณ์ดี 

*จบ*